In 2008 schreef ik dit blogbericht en potjandorie (sorry ;( ) gisteren werd ik weer eens met m'n neus op de feiten gedrukt.....
Ik, als niet werkende moeder (bewust niet werkende moeder) moest toch wel sociaalgehandicapt zijn...
Pardon?! Ja, want als je niet werkt heb je geen sociale contacten en kun je niet meepraten over allerlei onderwerpen.
Halloooooo, ik lig niet achter/onder een steen of zo, en zit ook niet zielig achter de geraniums.
Waarom moet ik, en met mij misschien wel meer moeders, mij toch altijd verdedigen vanwege het feit dat ik niet werk??
Ik heb daar indertijd, samen met mijn man, voor gekozen. Ik blijf thuis om te zorgen dat er thuis een stabiele situatie is en dat de kinderen niet van hot naar her worden gesleept.... (toen mijn kinderen klein waren,was er nog niet zoveel kinderopvang als nu ;) en de opa's en oma's, als die al zouden willen oppassen, wonen niet om de hoek, dus ze daarheen brengen was geen optie.
Mijn kinderen waren altijd blij als moeders hen kwam ophalen op school, mijn kinderen hoefden niet naar de opvang, mijn kinderen konden meteen hun verhaal kwijt als ze thuis kwamen uit school. En nu nog... ze zijn dan wel al groot maar toch..... makkelijk als mama er is!
Waarom zou ik een betaalde baan bezet houden van iemand die het geld harder nodig heeft dan ik?
Ik trek geen uitkering, en ja, bouw dus ook geen pensioen op, maar da's mijn eigen keus... en geloof me, er is heus wel voorzien in mijn oude dag hoor.
Waarom moet ik me verdedigen?
Ik kan doen waar ik zin in heb! Heb ik een dag geen zin om te poetsen, dan poets ik toch morgen. Vraagt er iemand of ik een bakkie kom doen, tuurlijk gezellig! Ik hoef niet in mn agenda te kijken om een koffiemorgen te plannen voor over 4 weken omdat ik het al zo druk heb al die andere dagen dat ik eindelijk eens een vrije dag heb.
Wil ik een hele dag haken, geen haan die daar naar kraait.
En sociale contacten? Ik ga gezellig naar haakochtenden/-middagen/-avonden/-dagen. Heel veel gelijkgestemden en het gaat bijna nooit over haken (nou oké, even dan) maar altijd over andere zaken.
En dan zijn er nog 21.000 haakfanaten waarvan er altijd veel online zijn, mocht ik wel eens over haken willen praten.
En ik heb heus ook niet-hakende vriendinnnen, waarmee ik gezellig ga wandelen, winkelen, uit eten ga of een voetbalwedstrijd van jongste bekijk. En dan wordt er ook gepraat over van alles en nog wat!!
Oké..... qua inkomen (van mij dan) is het natuurlijk 0,00.....
"En van wat koop jij dan je garen?" (alsof ik daar verantwoording over moet afleggen).... ik spaar zegeltjes van de AH, ik vul enquetes in voor cadeaubonnen die ik dan weer inwissel voor (haak)boeken) en voor cash-geld. Dat gaat niet hard maar is wel leuk meegenomen..... En nu met de haakhype..... ik krijg er zo veel voldoening voor terug. Al die gelijkgestemden die bezig zijn aan een project waarvoor ik "mede-verantwoordelijk" ben. Haakdagen worden georganiseerd, waarvoor wij worden uitgenodigd. HEERLIJK!!
Dit alles zou ik misschien niet op deze manier kunnen doen als ik een betaalde baan zou hebben.
En je hoeft met mij (en mijn gezin) echt geen medelijden te hebben hoor...... Wij hebben 2 studerende kinderen en houden zelfs wel eens geld over om een paar bolletjes garen voor mij te kopen ;)
Denk eerst eens na, voor je oordeelt.... Dat zou zoveel pijn, verdriet en frustratie schelen!
En trouwens: als mij gevraagd wordt wat ik voor werk doe, zeg ik: ik ben gezinsmanager..... sommigen snappen het, een enkeling vraagt: " Leuk! En waar doe je dat?" ;) ;)
(sorry, ik moest het even kwijt)
Helemaal mee eens....Xx
BeantwoordenVerwijderenHoe herkenbaar!! Ik ben ook bewust thuis voor de kinderen, maar niemand snapt dat lijkt het wel....pff, word er soms zo moedeloos van om altijd te moeten verklaren en 'verdedigen'....en vaak lijkt het wel alsof je er niet 'bijhoort' als je niet werkt; tenminste dat is mijn ervaring. Leuk een medestander te treffen!
BeantwoordenVerwijderenHoe confronterend en herkenbaar tranen in mijn ogen. En het altijd moeten verdedigen alsof ik niet mee kan praten omdat ik niet werk en omdat ik in de WAO zit niet voor mijn lol. Hoe is het op je werk? Is het enige wat sommige kunnen zeggen en ja ik werk niet maar doe wel andere dingen met 2 opgroeiende kinderen. Dank je voor je verhaal
BeantwoordenVerwijderenRebecca
Hallo Jolanda,
BeantwoordenVerwijderenIk zit hier met open mond dit bericht te lezen. Ik had het zelf kunnen schrijven/zeggen.
Zooooooooooooooooooooooooooo herkenbaar ...............
Ook mijn man en ik hebben er jaren geleden voor gekozen dat ik mijn (eerst volledig, toen parttime)baan zou opzeggen, daar onze kleine(,inmiddels 19) meid er behoorlijk last van had dat mamsie haar niet kwam halen.....vooral tussen de middag!!!!
Ik had ook het gevoel dat ik met moest verdedigen, uitleggen, verantwoording moest af leggen. Maar onze meid vond( nu nog hoor hihihii) het heerlijk dat mamsie thuis was, als ze uit school kwam..................
Wat ze nog steeds lekker vindt, maar ook niet erg vindt als mamsie er keer er niet is.....omdat mamsie echt nog wel leuke dingen doet.
Maar wat kijken/keken ze me aan als ik zeg/zei dat de boel thuis draaiende houd, en dat doe ik vrijwillig ..................
Ik voelde me door die blikken wel een minderwaardig, maar die tijd heb ik nu wel gehad. Men denkt en vindt maar...................... had mezelf er mee.
Ik mag heeeeel graag op mezelf zijn, ben haakverslaafd sinds een paar weken. Waar ik ook nog eens helemaal heppedepeppie van word.
Onze meid studeert ook en inderdaad er blijft wel geld over voor bolletjes wol patronen en boeken. En anders is de verjaardag en Kerst er nog............ hihihhihi
Jolanda, bedankt voor je verhaal................ geniet lekker van je verslaving en je heerlijke leven met je gezin!!!!!!
groetjes hilda
Laat mensen die zo denken toch links liggen. Ze kennen jou dan gewoon niet. En zijn jaloers. Echt niets van aantrekken: ZIJ hebben een probleem, jij niet! Gewoon lekker doorgaan waar je mee bezig bent en je hoeft niemand verantwoording af te leggen onthoud dat goed. Liefs Chantal
BeantwoordenVerwijderenJolanda, wat erg dat je je zo (voor je gevoel) moet of wil verdedigen. Iedereen maakt keuzes en werkt niet of werkt wel... Net zoals iederenn zelf kiest hoe hij of zij zijn geld uitgeeft. Wij handwerksters aan lapjes en of bolletjes, nu en. Andere hobby's kosten ook geld. Niets van aantrekken wat een ander vind. Gewoon je eigen gevoel volgen en eigen keuzes maken. En vooral genieten van je keuze samen met je gezin en hobby's. Groetjes Mieke
BeantwoordenVerwijderenIk herken het helemaal!!
BeantwoordenVerwijderenMijn jongste (ik heb 3 kids) is net 4 jaar en iedereen vraagt of ik al een baan heb en kijken verbaasd als ik zeg dat ik niet werk en dat voorlopig ook niet ga doen.
Overigens is de vraag wanneer nummer 4 komt, net een beetje gestopt, geen nummer 4? dan dus aan het werk, voor veel mensen een logische stap.
Bij ons dus niet, ik ben wel over wogen thuis, gezinsmanager, inmiddels bijna 7 jaar.
Help heel veel op school, zit in de oudercommissie en heb tig sociale contacten.
De kinderen vinden het heel fijn dat ze niet naar de bso hoeven, met name de oudste (heeft een vorm van autisme) vind het prettig dat ik er altijd ben. We kunnen prima rond komen, een weekendje weg en op zomervakantie.
Wij zijn allemaal tevreden!!
Ik vind dat iedereen dat helemaal zelf moet beslissen.Zelf heb ik het ook altijd prettig gevonden om thuis te zijn voor de kinderen. Nu ben ik thuis en komen de kleinkinderen als dat zo uitkomt. Niet jezelf gaan verdedigen helemaal niet nodig.
BeantwoordenVerwijderenIk ben ook altijd manager van het gezin geweest. En mijn twee getrouwde dochters die midden in de kleine kinderen zitten ook. Gewoon zoals het hoort, daar waar je kinderen zijn. Ik denk dat veel vrouwen die werken stiekem een beetje jaloers zijn. Want laten we wel wezen: wij hebben zelf de eerste stapjes van onze kinderen meegemaakt. Er is een leuk gedicht over trouwens, ik denk dat de meeste die wel kennen. Manager van het gezin:
BeantwoordenVerwijderenIk ben de glazenwasser en de wasserij
Ik ben de tuinman, ik hou het netjes bij.
Geloof mij, heel dit raderwerk staat stil,
wanneer mijn moede arm eens niet meer wil
Ik ben gepromoveerd in psychologie,
gewoon aan huis kreeg ik de theorie.
Soms is het mij alsof ik angstig droom,
want ik ben ook pedagoog en econoom.
Ik ben de schouders om op uit te huilen,
ik ben de keeper, ik vang alles op
en alle missers vallen op mijn kop.
Ik ben gezinshulp in mijn eigen huis,
ik ben allround verpleegster, zonder kruis
Ik ben de strijkmachien en de poetsmachien,
ik ben de zoek-eens-op-ik-zie-het-niet-machien.
Ook ben ik kok en kook met variatie,
maar niemand vindt dit eigenlijk een prestatie.
Je staat verbaasd waar een mens nog tijd voor vindt,
want ik kreeg zo nu en dan ook nog een kind.
Ik paste weer in het programma in,
want ik werd babysitter en de min.
Ik ben de huiswerkcursus - onbetaald,
dus heb ik al mijn talen opgehaald.
Soms moet ik een vlotte spreekbeurt maken,
dat zijn dan weer de interessante taken.
U hoort het wel: ik ben me goed bewust,
van de verantwoordelijkheid die op me rust.
Ik ben uniek en nimmer te vervangen,
achter mijn beroep vul ik dus even in
heel netjes: manager van het gezin
in plaats van zonder om mijn nek te hangen.
Die kende ik nog niet.... bedankt! Eéntje om in te lijsten!
VerwijderenHeerlijk dat gedicht naar aanleiding van je stuk. Ik ben dus ook een tbm oftewel thuisblijfmoeder. Mijn kids zijn nu 13-15-17. Als mensen vroegen wat ik voor werk deed, dan zei ik altijd dat ik geen baan buitenshuis had maar wel binnenshuis! Ik weet zeker dat ik veel heb bijgedragen sociaal maar dat telt maatschappelijk gezien niet mee. Ik mis wel degelijk contact met anderen, want overdag is er zelden iemand thuis en degene die thuis is heeft het te druk voor een babbeltje en al helemaal om daar bij de te gaan zitten met een kopje koffie of thee. Ik heb er achteraf spijt van dat ik niet een klein baantje heb aangehouden, want nu kom ik op mijn 52e nergens meer aan de bak ondanks mijn bijscholingscursus en mijn bekwaamheden van vroeger en de stressbestendige allround gezinsmanagerervaring. Ik ben wel altijd actief, maar ik mis het om ergens bij te horen. Ik heb mijn club nog niet gevonden ondanks alle activiteiten die ik onderneem. Ik vind het heel leuk dat haakinitiatief van jullie en zeker ook omdat ik via FB zomaar geholpen snel geholpen werd. Dat had niet gekund als je druk aan het werk was.
BeantwoordenVerwijderenGroetjes,
Dorothé
Fijn om te lezen. Herkenbaar. Ook al heb ik nu zelf ook wel weer twijfels en zou ik nu best wel weer een baan(tje) willen vinden.
BeantwoordenVerwijderenDank je wel voor dit persoonlijke verhaal.
Groetjes,
Akkelien
Maar je werkt wel! Je bent thuiswerkende moeder! Al diegenen die UIT werken gaan, nemen vaak een interieurverzorgster in huis, besteden de strijk uit ... Trouwens, waar bemoeien die mensen zich mee? Ik werk uit huis in de voormiddag en in de namiddag ben ik thuis. Ook lekker nu voor mezelf. In het begin voor de kinderen en mijn man (werkt onregelmatige uren). Nu de kids groot zijn, heb ik tijd voor mezelf :) En jaloers dat sommigen daar op zijn!!!! Dus laat het niet aan je hart komen hoor
BeantwoordenVerwijderenHoi Jolanda, wat ben ik blij dat ik dit bericht lees van jou en de opmerkingen eronder. Er zijn dus nog meer thuisblijfmoeders. Gelukkig, want ik heb ook altijd het idee dat ik me moet verdedigen. Ik heb zelfs wel eens een opmerking gekregen van een buurvrouw, die dacht dat ik alleen maar de huishoudschool had gedaan. De vriendschap bekoelde direct toen ze hoorde dat ik mijn VWO-diploma heb! Zielig voor haar. Zij dacht echt dat je niet meer meetelde als je niet werkte buitenshuis.
BeantwoordenVerwijderenTerwijl moeders zoals wij echt niet stilzitten en heus wel iets met zo'n diploma kunnen doen: ik hielp mijn kinderen met huiswerk (ze zijn nu 20 en 17), ik ben al 15 jaar secretaris bij onze muziekvereniging, ik heb computerbegeleiding gegeven op de basisschool, zat in de buurtvereniging en nu geef ik workshops samen met mijn moeder. Dat wat we daarmee verdienen gaat net zo hard weer de deur uit om materiaal te kopen voor weer nieuwe workshops.
Bovendien pas ik nu twee dagen op de zoontjes van mijn zusje. Zij zou echt geen thuisblijfmoeder willen zijn, dus lossen we het samen zo op.
Mooi toch?
Ik zeg altijd maar zo: wie dan komt, die dan zorgt. Leef je leven nu!
Groetjes,
Angélique